Home » Columns » Experimenteel

Experimenteel

Vorig jaar (of is het al twee jaar geleden, Vadertje Tijd heeft tegenwoordig loopschoenen met vering) zouden we naar een optreden gaan van een “human beatbox”. Off the record heette die. Op het internet vonden we positieve commentaren over de heren Vandeplaat en op Gijbuis vonden we te gekke filmpjes. Wij dus dolenthousiast een fantastische avond tegemoet.

Dachten we. Aan de kassa haalden we onze gereserveerde tickets af en daarna keuvelden we wat. “Spijtig hé dat Off the record ondertussen gesplit is.” Gesplit? Hoezo, gesplit? Had de aangekondigde beatbox opgehouden te bestaan? Wie zou er dan het podium bestijgen? “Een groepje gitaristen. Afwachten wat het gaat worden want het is experimenteel.” Ik terug naar de kassa . Men van het loket dacht dat Wij op de hoogte moesten zijn want Men van de reserveringen had Ons toch verwittigd? Neen, Men van de reserveringen had Ons overgeslagen want die had ons telefoonnummer niet. “Oh. Maar het wordt goed, hoor. Het is experimenteel!” We hadden nu toch al ons jaarlijks bad genomen, dus konden we net zo goed blijven. Ons onderdompelen in het gitaristische experimentele.

Deuren open. Wij binnen. Een immens doek onttrok het podium aan ons zicht. Licht uit, experiment aan. Er werden in hels tempo allerlei beelden geprojecteerd op het scherm, een kakafonie aan kleuren, afgewisseld met zwart-wit, oude beelden, nieuwe beelden, bewegend, stilstaand, portretten, landschappen, en ondertussen schalden de gitaren. Voor ons onzichtbaar, maar des te beter te horen. Gelukkig had ik in mijn jaszak kleine plukken watten zitten. Die zitten daar vaak, om ze zeker niet te ontberen als we gaan wandelen of gaan fietsen. Ik heb kouwelijke gehoorhangen. En gevoelige, zeker op experimenteel vlak.

Nochtans viel het best te pruimen, dat optreden. Ik begreep dan ook niet waarom na elk stuk de zaal een beetje verlatener oogde. Met watjes in de oren en de ogen gesloten (stel dat je voorbestemd bent voor epilepsie) viel het allemaal goed mee. Je kunt niet overal een melodie willen in herkennen.

Na de laatste beproeving der watjeslozen kwamen de gitaristen vanachter hun podiumbreed doek, kijken of er enig applaus te rapen viel. Eén van hen had zowaar een filmcamera op de schouder en filmde het nog aanwezige publiek. Als materiaal om te gebruiken wanneer ze zich gingen voorstellen bij andere organisatoren van culturele evenementen. “Zie je wel, er zat nog publiek in de zaal toen het optreden afgelopen was. En sommigen applaudisseerden!”

Daarna gingen wij op een terrasje iets drinken, om te bekomen van het experiment. Aan de tafeltjes rondom ons zaten enkele mensen met een verwilderde blik in de ogen, het haar recht. Ook proefkonijnen.
(juni 2010)

2 Reacties

  1. Me krom gelachen!!!!

    Antwoord
  2. Ik ook!!

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *